مقایسه‏ ی دو روش تهیه ‏ی نقشه ‏‏ی آسیب‏ پذیری زمین‏ لرزه تحت شرایط عدم قطعیت مبتنی بر منطق فازی کلاسیک و منطق فازی شهودی

ریسک هر‎گونه بحران طبیعی تابع حادثه و آسیب‎پذیری است. بنابراین نقشه‏ی آسیب‎پذیری برای هرگونه نظام مدیریت بحران بایسته است. داده‎ها و اطلاعات منبع در فعالیت‏های اجرایی همراه با انواع عدم ‎قطعیت و عناصر نایقینی هستند. هر نوع ساده‎انگاری روی چنین نقشه‎هایی منجر به تصمیم‎گیری‏های نادرست خواهد شد. بنابراین برای کسب نتایج مناسب باید نقشه‎های آسیب‎پذیری با مؤلفه‎های نایقینی و عدم‎ قطعیت محاسبه شوند. اگرچه منطق فازی کاربرد‎های فراوانی در گرایش‏های مختلف وابسته به اطلاعات مکانی یافته است، اما منطق فازی رایج دارای کاستی‎های مهمی است. منطق فازی سنتی دارای دو کاستی مهم است. نخست آنکه، برای استفاده از نظریه‏ی فازی معمول، برای هر مشخصه باید یک تابع عضویت قطعی تعیین کنیم. دیگر آنکه نظریه‏ی فازی بین گزاره‏ای که دانشی نسبت به آن وجود ندارد و گزاره‏ها‏یی که دلایل موافق و مخالف علیه آن یکسان است، تفاوتی نمی‏گذارد. مشکل دیگر نظریه‏ی فازی متداول هنگامی رخ می‏دهد که کمبود اطلاعات مرتبط داشته باشیم. این در حالی است که تمامی مشکلات یاد شده برای تهیه‏ی‏‏‏‏ نقشه‏ی آسیب‎پذیری نیز وجود دارد. برای حل این‏گونه مسائل، می‏‎توان از منطق فازی شهودی1 (IFL) استفاده کرد. در این پژوهش نشان خواهیم داد که چگونه می‏‏توان نقشه‎های آسیب‎پذیری را به کمک فازی شهودی به‏ دست آورد. برای تأیید قابلیت مدل پیشنهادی به بررسی میزان آسیب‏پذیری ناشی از زمین‏لرزه پرداخته شده است. بدین‏منظور با استفاده از دو روش منطق فازی رایج و منطق فازی شهودی، نقشه‏ی آسیب‏پذیری ناشی از زلزله تهیه می‎شود و در نهایت با مقایسه‏ی نتایج دو روش، برتری روش مبتنی بر منطق فازی شهودی در حل این‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏گونه مسائل نشان داده می‎شود.